Category: โยนาห์

โยนาห์หนีจากองค์พระผู้เป็นเจ้า

1 พระดำรัสจากองค์พระผู้เป็นเจ้ามาถึงโยนาห์บุตรอามิททัยว่า

2 “จงไปยังนีนะเวห์นครใหญ่ เทศนาตักเตือนกรุงนั้นเพราะความชั่วช้าของเขากระฉ่อนขึ้นมาต่อหน้าเรา”

3 แต่โยนาห์หนีจากองค์พระผู้เป็นเจ้ามุ่งหน้าไปยังเมืองทารชิช เขาเดินทางไปที่ยัฟฟาและพบเรือที่จะไปเมืองนั้น จึงจ่ายค่าโดยสารแล้วขึ้นเรือจะไปทารชิช เพื่อหนีจากองค์พระผู้เป็นเจ้า

4 แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบันดาลให้เกิดพายุใหญ่เหนือทะเล พายุโหมกระหน่ำจนเรือแทบจะอับปางอยู่รอมร่อ

5 ลูกเรือทั้งหมดกลัวมาก ต่างก็ร้องเรียกให้เทพเจ้าของตนมาช่วย และโยนสินค้าทิ้งไปเพื่อให้เรือเบาลง

ส่วนโยนาห์นอนหลับสนิทอยู่ในห้องข้างในเรือ

6 นายเรือไปหาเขาและพูดว่า “ท่านหลับอยู่ได้อย่างไร? จงลุกขึ้นมาอ้อนวอนให้พระเจ้าของท่านช่วย! เผื่อพระองค์จะทรงพระกรุณา เราจะได้รอดตาย”

7 แล้วลูกเรือทั้งหลายพูดกันว่า “ให้เรามาจับสลากดูว่าใครเป็นตัวการทำให้เกิดภัยพิบัติครั้งนี้” เขาจึงจับสลากกันและสลากนั้นตกแก่โยนาห์

8 เขาก็ถามโยนาห์ว่า “บอกเรามาเถิดว่าใครเป็นต้นเหตุสร้างความเดือดร้อนให้เราในครั้งนี้? ท่านทำอะไร? มาจากที่ไหน? อยู่ประเทศอะไร? เป็นคนชาติไหน?”

9 โยนาห์ตอบว่า “ข้าพเจ้าเป็นชาวฮีบรู นับถือพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ผู้ทรงสร้างทะเลและแผ่นดิน”

10 พวกเขาฟังแล้วตกใจมากและถามว่า “ท่านทำอะไรลงไป?” (พวกเขารู้ว่าโยนาห์หลบหนีองค์พระผู้เป็นเจ้ามา เพราะโยนาห์เล่าให้ฟังก่อนหน้านี้แล้ว)

11 ทะเลยิ่งปั่นป่วนขึ้นทุกทีๆ พวกเขาจึงถามโยนาห์ว่า “เราควรทำอย่างไรกับท่านดีทะเลจึงจะสงบ?”

12 โยนาห์ตอบว่า “จับข้าพเจ้าโยนลงทะเลเถิด แล้วทะเลก็จะสงบ ข้าพเจ้ารู้ว่าที่เกิดพายุรุนแรงครั้งนี้ก็เพราะข้าพเจ้าผิดเอง”

13 คนเหล่านั้นพยายามกรรเชียงพาเรือเข้าฝั่ง แต่ทำไม่ได้ เพราะทะเลยิ่งปั่นป่วนมากขึ้นไปอีก

14 พวกเขาจึงร้องทูลต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “โอองค์พระผู้เป็นเจ้าขออย่าให้พวกเราต้องตายเพราะเอาชีวิตชายผู้นี้เลย อย่าให้เราต้องรับโทษที่ฆ่าคนที่ไม่มีความผิดเลย ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าเพราะพระองค์เองทรงกระทำไปตามที่ทรงเห็นชอบ”

15 แล้วพวกเขาก็จับโยนาห์โยนลงจากเรือ ทะเลที่ปั่นป่วนก็สงบราบเรียบ

16 คนทั้งหลายจึงยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้ายิ่งนัก เขาถวายเครื่องบูชาแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าและถวายปฏิญาณต่อพระองค์

17 แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงใช้ปลาใหญ่มากลืนโยนาห์เข้าไป และโยนาห์อยู่ในท้องปลาสามวันสามคืน

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/26/32k/JON/1-b80cab142b3c2d463a06537545c2ffa2.mp3?version_id=179—

คำอธิษฐานของโยนาห์

1 ขณะอยู่ในท้องปลานั้น โยนาห์อธิษฐานต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของเขา

2 เขากล่าวว่า

“ในยามทุกข์ลำเค็ญ ข้าพระองค์ร้องทูลองค์พระผู้เป็นเจ้า

และพระองค์ทรงตอบข้าพระองค์

ข้าพระองค์วิงวอนขอความช่วยเหลือจากห้วงลึกของแดนมรณา และพระองค์ทรงสดับฟังเสียงร้องของข้าพระองค์

3 พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ลงมาในห้วงลึก

สู่ใจกลางมหาสมุทร

กระแสน้ำถาโถมเข้าใส่ข้าพระองค์

และระลอกคลื่นของพระองค์

ท่วมมิดข้าพระองค์

4 ข้าพระองค์กล่าวว่า ‘ข้าพระองค์ถูกเนรเทศ

พ้นจากสายพระเนตรของพระองค์แล้ว

ถึงกระนั้นข้าพระองค์จะมุ่งมอง

ไปยังพระวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์อีก’

5 น้ำท่วมมิดข้าพระองค์

ที่ลึกล้อมรอบข้าพระองค์

สาหร่ายทะเลพันรอบศีรษะของข้าพระองค์

6 ข้าพระองค์จมลงมาถึงรากภูเขา

แผ่นดินเบื้องล่างขังข้าพระองค์ไว้เป็นนิตย์

แต่พระองค์ทรงช่วยชีวิตข้าพระองค์ขึ้นมาจากเหว

ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์

7 “เมื่อชีวิตของข้าพระองค์กำลังจะหลุดลอยไป

ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าข้าพระองค์ระลึกถึงพระองค์

คำอธิษฐานของข้าพระองค์ขึ้นไปถึงพระองค์

ไปถึงพระวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์

8 “บรรดาคนที่ยึดติดกับเทวรูปอันไร้ค่า

สูญเสียพระคุณซึ่งเขาควรจะได้

9 ส่วนข้าพระองค์จะถวายเครื่องบูชาแด่พระองค์

ด้วยบทเพลงโมทนาพระคุณ

ข้าพระองค์ปฏิญาณไว้อย่างไร ข้าพระองค์จะทำเช่นนั้น

การช่วยให้รอดมาจากองค์พระผู้เป็นเจ้า”

10 แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสสั่งปลานั้น มันก็สำรอกโยนาห์ออกมาไว้ที่ริมฝั่ง

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/26/32k/JON/2-07fe5cd5eade27fd5cde079ebd91414f.mp3?version_id=179—

โยนาห์ไปยังนีนะเวห์

1 แล้วมีพระดำรัสจากองค์พระผู้เป็นเจ้ามาถึงโยนาห์เป็นครั้งที่สองว่า

2 “จงไปนีนะเวห์นครใหญ่ และประกาศแก่ชาวกรุงนั้นตามที่เราสั่งเจ้า”

3 โยนาห์ก็เชื่อฟังพระดำรัสขององค์พระผู้เป็นเจ้าและไปยังนีนะเวห์ นครนั้นใหญ่มาก ต้องใช้เวลาสามวันจึงเดินทางทั่ว

4 ในวันแรกโยนาห์ตั้งต้นเดินเข้าไปในกรุงนั้น เขาประกาศว่า “อีกสี่สิบวันนีนะเวห์จะถูกทำลาย”

5 ชาวนีนะเวห์ก็เชื่อพระเจ้า พวกเขาประกาศให้มีการถืออดอาหาร แล้วชาวกรุงทุกคนตั้งแต่ผู้ใหญ่ที่สุดจนถึงผู้น้อยที่สุดสวมเสื้อผ้ากระสอบ

6 เมื่อกษัตริย์นีนะเวห์ทรงทราบเรื่องนี้ ก็ทรงลุกขึ้นจากบัลลังก์ ถอดฉลองพระองค์ออก เอาเสื้อผ้ากระสอบคลุมพระองค์ และประทับในกองฝุ่นธุลี

7 แล้วทรงออกประกาศในกรุงนีนะเวห์ว่า

“โดยพระราชกฤษฎีกาของกษัตริย์ และขุนนางทั้งหลาย

“ห้ามไม่ให้ผู้ใดหรือสัตว์ตัวใดกินหรือดื่มอะไร

8 แต่ให้ทั้งคนและสัตว์ห่มตัวด้วยผ้ากระสอบ ให้ทุกคนทูลอ้อนวอนพระเจ้าอย่างเร่งด่วน และให้เลิกทำชั่ว เลิกการทารุณ

9 ใครจะรู้ได้ พระเจ้าอาจจะทรงอดกลั้นพระทัยไว้ และด้วยพระเมตตา พระองค์อาจจะทรงหันจากพระพิโรธอันรุนแรง เพื่อเราจะไม่ต้องพินาศ”

10 เมื่อพระเจ้าทอดพระเนตรการกระทำของพวกเขาและเห็นเขาเลิกทำชั่ว ก็ทรงเอ็นดูสงสารและไม่ได้ทำลายพวกเขาตามที่ทรงคาดโทษไว้

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/26/32k/JON/3-9e7f4a34a5524f24017a4e40e4331f4a.mp3?version_id=179—

โยนาห์โกรธที่องค์พระผู้เป็นเจ้า

1 แต่โยนาห์ไม่พอใจมากและโกรธ

2 เขาอธิษฐานต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าข้าพระองค์ก็บอกตั้งแต่ยังอยู่ที่บ้านแล้วไม่ใช่หรือว่ามันจะเป็นอย่างนี้? เพราะเหตุนี้แหละ ข้าพระองค์ถึงได้รีบหนีไปเมืองทารชิช ข้าพระองค์รู้อยู่ว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้เปี่ยมด้วยพระคุณและความเอ็นดูสงสาร ทรงเป็นพระเจ้าผู้กริ้วช้าและเปี่ยมด้วยความรัก พระเจ้าทรงอดพระทัยไว้ไม่ลงโทษ

3 ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าบัดนี้ขอทรงเอาชีวิตข้าพระองค์ไปเถิด ข้าพระองค์ตายเสียดีกว่าอยู่”

4 แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสตอบว่า “เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธ?”

5 โยนาห์ก็ออกไปอยู่นอกเมืองทางตะวันออก แล้วสร้างเพิงขึ้นหลังหนึ่ง แล้วนั่งอยู่ใต้ร่มเพิง และคอยดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับกรุงนีนะเวห์

6 แล้วพระเจ้าพระยาห์เวห์ทรงบันดาลให้เถาไม้เลื้อยเถาหนึ่งงอกขึ้นเหนือโยนาห์ ช่วยบังแดดให้ศีรษะของเขา เพื่อบรรเทาความเดือดเนื้อร้อนใจของเขา โยนาห์ก็มีความสุขมากที่มีเถาไม้เลื้อยนี้

7 แต่พอฟ้าสางวันรุ่งขึ้น พระเจ้าทรงให้มีหนอนกัดกินเถาไม้เลื้อยนั้น จนมันเหี่ยวเฉาไป

8 เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น พระเจ้าทรงให้มีลมตะวันออกอันร้อนระอุพัดมา แสงอาทิตย์ก็แผดเปรี้ยงเหนือศีรษะของโยนาห์จนเขาแทบเป็นลม โยนาห์อยากตายและตัดพ้อว่า “ข้าพระองค์ตายเสียก็ดีกว่าอยู่”

9 แต่พระเจ้าตรัสกับโยนาห์ว่า “เจ้ามีสิทธิ์จะโกรธเรื่องเถาไม้เลื้อยนี้หรือ?”

โยนาห์ทูลว่า “ข้าพระองค์มีสิทธิ์ ข้าพระองค์โกรธจนอยากตาย”

10 แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “เจ้าเสียดายเถาไม้เลื้อยนี้ ทั้งๆ ที่เจ้าไม่ได้ปลูกหรือดูแลมันให้โต มันงอกขึ้นในชั่วข้ามคืนและตายไปในชั่วข้ามคืน

11 ก็แล้วนีนะเวห์ซึ่งมีคนกว่า 120,000 คน ซึ่งไม่รู้ประสาว่าไหนมือซ้ายไหนมือขวา ทั้งยังมีสัตว์เลี้ยงอีกมากมาย ไม่ควรหรือที่เราจะห่วงใยนครใหญ่นั้น?”

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/26/32k/JON/4-8e519921cecac0367a1df3092c1ba3d1.mp3?version_id=179—